Sessiz çığlık: Medusa’nın kadim öğretisi

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Klasik mitolojiye göre Gorgon kardeşlerden biri olan Medusa, bütün tanrıları kendisine aşık edecek, bütün kadınları kıskandıracak güzellikte göz kamaştıran bir kadındır. Öyle ki var olan hiçbir kadın onun güzelliğinin yanından bile geçemez…

Zeka Tanrısı Athena’nın tapınağında mutlu mesut yaşarken Denizler Tanrısı Poseidon, ona aşık olarak Medusa’nın felaketini başlatmış olur: Medusa’dan karşılık göremeyen Poseidon ona tapınakta zorla sahip olur.

Kendisini aşağılanmış hisseden Athena durur mu, hemen bu vahşetin hesabını sorar! Heyecanlanma hemen dur, Poseidon’a değil tabii ki; Medusa’ya… Onu sonsuza dek lanetler ve her bir saç telini yılana, yüzünü ise ifrite çevirip gözleriyle bakanı taşa çeviren bir lanete mahkûm ederek sürgüne yollar. Zaman geçer; öfkesi geçmez… Medusa nasıl böyle bir şey yapabilir? Hemen üvey kardeşi Perseus ile iş birliği yapar ve Medusa’yı öldürtür.

Anlayacağınız kendi halinde yaşayıp giden Medusa önce büyük bir haksızlığa uğrar sonra da zalimlerin cezalandırılması gereken yerde mazlumca katledilir…

Biliyorum, bu hikaye size çok tanıdık geldi.

Medusa, ‘kadın olma gerçeği’nin insanlığımızın suratına çarpılan okkalı bir tokatın en güzel örneklerinden biri değil de nedir?

Peki siz söyleyin: Sesi yükseldiğinde ‘tehlikeli’, bedeni özgür olduğunda ‘kışkırtıcı’, gücü arttığında ise ‘kontrol edilemeyen’ olarak damgalanan Medusa, tüm zalimleri bir bakışıyla taş ederken kim ona ‘gerçek bir canavar’ diyebilir?

Eğer dünyada hala gözleri taş kesen Medusalar yaşamaya devam ediyorsa bu; bizim yüzyıllar öncesinin karanlığında yaşayan Medusa’nın travmatik hikayesiyle bir aydınlanma yaşayıp yüzleşme cesaretini kendimizde hala bulamayışımızdan değil midir?

Peki Anadolu toprakları Medusa’yı bağrına bastı mı?

Bazı Osmanlı dönemine ait yapılarda Medusa başı kabartmalarına rastlanması boşuna değildir. Bu imgelerin Bizans’tan kalması bizim belleğimize de kazınmadığı anlamına gelmiyor. Belki de Medusa, bir zamanlar Anadolu’nun ortak kadim hafızasında dolaşan bir ‘yılan ana’ydı. Haksızlığa uğradı… Cezalandırıldı… Kovuldu… Başka bir ad ile geri döndü…

Bu noktada Medusa’ya sadece batının bir efsanesi olarak bakmak, onun büyüsünü ve bize entegre etmek istediği öğretileri eksik anlamaktır. O, bastırılmış seslerin, unutulmuş bilgilerin ve korkuyla karışık hayranlığın sembolüdür.

Bana sorarsanız Medusa’nın hikayesi, yalnızca bir mit değil; kadim dünyanın kadına nasıl baktığını gösteren bir ibret tablosunun açık göstergesidir. O sadece bir figür değil, susturulmuş tüm kadınların sembolüdür. Ve belki de bugün hâlâ bazı toplumlarda yaşanan “görmezden gelinmiş adaletsizliklerin” mitolojik kökenlere dayandığını görebilmemizdir.

Medusa; kadının gücüne, mazlumun hakkına, zalimin elbet bir gün cezalandırılacağına ve vicdanımıza inanarak ‘ben sana inanıyorum’ diyerek gözündeki yaşı sildiğimizde bizi bakışlarıyla taş kesmeyecek kadar merhametli biri ve yardım elini itmeyecek kadar şefkat arayışındadır…

Belki de onun hikâyesini korkmadan, utanmadan ve yüzleşerek dinlemenin zamanı gelmiştir:

Çünkü bazı hikâyeler olacaklardan korkutmak için değil; olanlara karşı uyandırmak içindir…

Gamze KÖKSAL